Een vol jaar

Vandaag precies een jaar geleden stond de verhuiswagen hier voor de deur, met de vriendelijke mannen van Van Beek verhuizers met wie het een genoegen was om samen te werken. Zij schroefden ramen uit de sponningen, tilden onmogelijke volumes door het raam en schroefden het weer dicht. Ze namen even de tijd voor een praatje bij de koffie. Ze sjouwden vrolijk en gecoördineerd de zware tapijten naar binnen, de vleugel werd door hen netjes afgeleverd kortom: puik werk. En die koffie, dat ging gewoon met zijn allen in de kamer. Het was nog voor de komst van corona.... wat lijkt dat ver weg. En daar zat ik dan, in mijn eentje tussen de rommel. Uiteindelijk heb ik 50 dozen uitgepakt en ingeruimd. Daar was ik wel een paar weken mee bezig, ook al omdat mijn oude huis nog moest worden opgeleverd; daar had ik natuurlijk ook nog werk aan. En nu is dat jaar dan om. Ik heb mijn draai hier wel redelijk gevonden, voel me best thuis en het huis bevalt me nog steeds, al is het aan de grote kant. Ik heb geen spijt van mijn beslissing, hoewel ik tot op de dag van vandaag nog verbaasd ben dat ik het heb gedaan. 

Inmiddels lijkt het erop dat velen mijn voorbeeld volgen. De huizen in deze omgeving gaan als zoete broodjes weg en de prijzen lopen op. Men wil niet meer in de Randstad wonen, nu je veel vaker van huis uit werkt. Ik was dus net op tijd. 

Heel landelijk heb ik vandaag mijn oogst aan kornoelje verwerkt. Het zakje uit de koelkast bevatte ruim  driekwart kilo, en daarvan hield ik na 2 uur ontpitten 250 gram vruchtvlees over. Echt zo'n klus om maar één keer per jaar te doen. Maar vervolgens had ik dan ook twee potjes heerlijke jam, kornoelje gemend met (echte) bosbessen. Nog wat spitten in de tuin - rhodondendron eruit, knolselderij geoogst voor de erwtensoep - en snert gemaakt, zo heb ik mijn eerste jaar in Wijhe afgesloten.