Korhoen, en toneel

Ja hoor, de nieuwe wasmachine staat er en doet het prima. Wel een opluchting; ik was een beetje benauwd dat de oude de trap niet meer af kon, of de nieuwe er niet op. Maar alles is prima gelukt gisteren. Daarom had ik vandaag de handen vrij. Eef was oppassen op de kleine Ronja, ik had hem mijn Australische geluksei voor haar meegegeven, het kleintje met de aboriginal versieringen erop. Ze was er blij mee en sprak een verlegen 'dankjewel' in mijn whatsapp. Dat ontving ik op de Sallandse heide. Ik liep midden op een uitgestrekt terrein, volkomen verlaten en ruig, in een koud zonnetje maar toch, zon. Ik zwierf van Nieuw Heeten naar Nijverdal en liep in dat woeste heidelandschap in stilte, toen ik plotseling een schrille kreet hoorde: een korhoen paartje vloog op, en zocht toevlucht in een boom die eenzaam uit de heide opstak. Ik had goed zicht op het prachtige zwart met de rode kop van het mannetje, en het gedekte kleed van het vrouwtje. Hopelijk hebben ze een nest, en gaat het de goede kant op met deze bedreigde vogel! Voor 's avonds had ik een link van toneelgroep Maastricht inzake de voorstelling Peachez, een toneelstuk van Ilja L. Pfeiffer. Ik heb een tijdje met stijgende verwondering zitten kijken. Een hakkelende, onzekere speler - moest een hakkelende, onzekere man voorstellen - had een soort relatie met een meisje uit de sexindustrie dat daar kennelijk uit wilde, en dat om de haverklap schuttingwoorden zei. Ik ervoer het gehakkel van de speler vooral als ONnaTUURlijk (... hoe bedoelt u?) en zette het verhaal halverwege uit. Het wilde me maar niet boeien. Indertijd had ik gedacht om voor dat toneelstuk naar Maastricht te gaan. Dat is er niet van gekomen. Toneel is toch niet mijn ding, lijkt me.