Nog even onkruid wieden in de tuin en toen werd het tijd om lui te zitten lezen. Deze keer is het El coronel no tiene quien le escriba oftewel De Kolonel krijgt nooit post, van Gabriel Garcia Marquez, maar wel in het Spaans. Dat is voor de leesclub van Cervantes die ik sinds kort volg. Elke maand een boek, maar gelukkig kiest de gespreksleider geen dikke boeken. Hij heeft meen ik wel eens een boek van 500 bladzijden opgegeven. Dan zou ik afhaken, dat wordt me te gortig voor één maand. Hij brengt het leuk: een week voor de bespreking krijgen we een aantal vragen voorgelegd die je aan de hand van het boek kunt beantwoorden, en je mening erover geven. Het valt me een beetje tegen hoe het spreekspaans van de groep is, inclusief mezelf: als je preciezer moet formuleren wat je vindt, schieten de woorden vaak tekort. Ook een jonge vrouw die niet al te lang als hispanologe is afgestudeerd bakt er niet veel van, tot mijn verbazing. Maar leerzaam is het, en de literatuur is zeker boeiend genoeg.
Vandaag heb ik een boeket opgestuurd naar Coby, de voormalige hoofdanaliste van Eef, die ook niet zo vaak post krijgt. Een vrolijke noot voor in haar huis, schreef ik erbij, dat is altijd plezierig. Ik nam zelf ook maar weer een bos bloemen mee voor in huis. Staat wel zo gezellig.
Deze zaterdag stond in het teken van De Bilt Korendag, maar na drie koren heb ik de zaal maar verlaten. Het is tenenkrommend zoals er gezongen wordt. Zingen in een koor moet je zelf doen, dan is het leuk, je moet er niet naar luisteren. Dan had ik vanavond naar Amsterdam moeten gaan, waar jonge mensen nieuwe muziek zouden spelen. Maar morgen is het vroeg dag, ik ga wel een andere keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten